In 1999 mochten 2 leden van WTC Grensland : Jos Vogten en ondergetekende (Ben Claassens) weer eens wat extra's doen.
Op de planning stond de verplichte serie voorbereidingstochten en als toetje de 1000 km.
Daarna natuurlijk de tocht waar we het allemaal voor doen : Parijs - Brest - Parijs.
Per tocht volgen mijn meest dierbare herinneringen...
De 200 km vanuit Ossendrecht op 10 april, gereden tijd : 7.30 uur
"De vuurdoop"
100 km naar het westen, flinke wind tegen, water links, zeeklei rechts.
100 km terug naar het oosten wind mee , water rechts zeeklei links.
Er werd hard gereden, de laatste 30 km kan ik echt niet meer volgen en een blikje Red Bull en Jos zijn brede rug moeten me de kracht geven de eindstreep te halen.
De 300 km vanuit Ossendrecht loopt grotendeels over het parcours van de 200 km.
Dat hadden we dus wel gezien en gingen op zoek naar een alternatief.
De 300 km vanuit Cuinchy nabij Lille op 25 april gereden tijd : 14.01 uur
Het randonneursbestaan begint vorm te krijgen: om 03.00 uur vertrekken we richting Frankrijk.
Na wat zoeken vinden we, in een van God verlaten gat, het adres van waaruit de tocht om 7 uur zal starten. Er is geen levend wezen te bekennen maar tegen 06.30 uur gaat het licht aan en warempel vertrekken we om 07.00 uur met een groep van 30 randonneurs richting noordwesten. De eerste 100 km. zijn vlak, het tempo beangstigt mij weer. In Calais is de eerste stop, een beresterke petit cafe zorgt dat mijn hartslag het ritme van een echte sportman krijgt. Jos en ik vertrekken voor de groep er weer zin in krijgt. We verrijden ons grandioos en worden op de kustweg richting Bologne sur Mer weer ingehaald. Deze weg is zeer geaccidenteerd en het begint warm te worden, erg warm !!! Tegen het middaguur zijn we in Bologne en draaien met een groep van ongeveer 10 man landinwaarts door een prachtig bosrijk gebied richting Lille. De groep is gaan eten, Jos en ik zijn doorgereden met het voor de handliggende gevolg: we verrijden ons weer, nu ongeveer 20 km.
Na een erg warme middag en heeel veeel hoogtemeters later zijn we weer beland op het juiste parcours. Jos en mijn lege maag krijgen me zover dat ik overschakel op de meest isotone voeding: een flinke bak frites, wit van het zout met een apart bakje mayo. We genieten ervan op een dorpsplein in de namiddagzon. De passerende randonneurs kijken ons ongelovig aan, begrijpen niets van die rare Hollanders. Het eten bevalt mij prima, en de laatste 60 km verdwijnen onder de wielen.
Mooie tocht, schitterend parcours, 2800 hoogtemeters en we vertrekken nooit meer zonder een goede landkaart.
Op 30 mei is de 400 km. gepland vanuit Ossendrecht.
Bennie krijgt op 28 mei een gigantische buikgriep. Flinke koorts, kan 3 dagen niets binnenhouden zelfs geen water. Jos gaat alleen naar Ossendrecht.
Het laatste alternatief voor de 400 is een tocht vanuit Oostende. Deze moet ik rijden op 5 juni anders gaat Parijs niet door.
De 400 km vanuit Oostende op 5 en 6 juni , gereden tijd 22.47 uur.
Na een week van voorzichtig herstel vertrek ik op vrijdagavond om 23.30 uur richting Oostende. De start is vanuit een havenkroeg. Ik parkeer de auto tegenover een hoerenkast, omdat daar de auto de hele zaterdag gratis kan blijven staan. De dames achter de rode verlichting kijken me ongelovig aan. Kerels die zich uitkleden zal voor hun niets bijzonders zijn om 03.00 uur 's nachts. Een Hollander die zich meteen weer in de wielerkledij hijst is iets aparts, zelfs voor hun.
En daar sta je dan in je uppie om aan 400 km te beginnen ........
Om 04.00 uur vertrekken we met een zeer summiere routebeschrijving richting Frankrijk.
De groep is niet echt groot..... 6 personen waaronder nog 2 'Hollanders'.
Na 2 uurtjes fietsen begint het te waaien, hard te waaien. Boven zee word het stikdonker.
Dit mondt uit op een zuidwesterstorm welke ons alleen maar probeert terug te blazen.
Er wordt regelmatig lek gereden. De Fransman welke dit 2 keer overkomt blijft achter en houdt het voor gezien.
We stoppen onder een viaduct, het bliksemt zo hevig dat het echt gevaarlijk is om door te gaan. Het waait zo hard dat we even nat worden onder het viaduct dan daar buiten. Het is steenkoud.
Als het onweer iets minder wordt vertrekken we om op temperatuur te komen. Er wordt flink tempo gereden.
Mijn hartslagmeter geeft aan dat ik moet afhaken. Na 125 km sta ik er alleen voor. Ik krijg de rekening gepresenteerd van de buikgriep. De conditie is waardeloos.....in ieder geval te slecht voor dit zware werk. Nog 40 km. tegen de westenwind in en dan ben ik in Wimereux. Het stopt gelukkig met regenen en warempel om 13.00 uur draai ik naar het oosten met zonneschijn.
Zelfs met een goede Michelinkaart bij me is het nog vaak zoeken. Ik kom de middag redelijk door. In de namiddag begint mijn maag op te spelen en heb moeite om in Oostende te komen.
Om 20.00 uur zit ik compleet uitgewoond tegenover de hoeren in mijn auto. De auto van de andere Hollanders staat nog geparkeerd, als zij goed doorgefietst hebben moet het voor hun bijna erop zitten.
Nu moet ik de moed bij elkaar rapen om nog eventjes in Breskens een stempeltje te gaan halen.
Enkele reis 57 km.... Door het zand schakelt de achterderailleur ook al niet meer.
Droge kleren aantrekken en een liter rijstepap eten, dan moet het lukken.
Ik vertrek met mijn nieuwe, droge fietsschoenen richting Brugge en Breskens.
Het water valt weer met bakken uit de pikdonkere hemel dus veel plezier van die droge kleren ....
De andere deelnemers ben ik niet tegengekomen, ik begrijp er niets van. Zij zullen toch niet........
Om 23.30 uur val ik in Breskens een friture binnen, stempel af en fiets met aangepast tempo naar Oostende. Vlak voor Oostende wordt ik beloond met enkele regenvrije kilometers, lucky me.
De auto van de Hollanders is weg, hoe die gefietst zijn begrijp ik helemaal niet meer. Om 02.45 uur zak ik in mijn auto, de dames kijken weer verbaasd naar dat hoopje mens dat ik nog voorstel, aan mij zullen ze niets verdienen.....
De zwaarste tocht die ik ooit gemaakt heb, zeker mentaal.
De fiets heeft het niet minder slecht gehad: alle draaiende delen moesten gereviseerd of vernieuwd worden.
De 600 km vanuit Ossendrecht op 12 en 13 juni , gereden tijd 32.06 uur
Na een week rust staat de 600 op het programma. Met 25 collega s rijden we dwars door Brabant en een stukje België naar Obbicht waar de sportredactie van L1 ons interviewt en volgt tot op het drielandenpunt. Frites op ons hoogste landpuntje is de brandstof voor het beklimmen van de Baraque Michel.
Om 21.00 uur bestellen we in Vielsalms grootste kroeg, welke ook dient als koppelplaats voor de plaatselijke pubers, met zoveel personen spaghetti dat de hele tent zonder stroom komt te zitten.
Toch lukt het de chef de cuisine nog om een en ander te ontdooien en ook nog warm te serveren.
Met volle maag sprinten we met meer dan 20 km. per uur de Baraque de Fraiture op en dan richting La Roche.
Het tempo blijft hoog, wat eten die Hollanders toch dat ze zo hard kunnen gaan, vraag ik me af.
Zwaar parcours en een hoog tempo ........ de hele nacht door. Het is onbewolkt en volle maan, prachtig!
Om 08.00 uur 'overvallen' we met 20 randonneurs, zeiknat en kapot moe een veel te chique lunchroom op het marktplein van St Truiden. Het is al druk in het restaurant, de Belgen gaan in hun beste kostuum naar de stembus. De bediening blijft correct, ook als we onze kleding voor de gasstralers te drogen hangen. Als dank verorberen we ongeveer alles wat op de menukaart staat.
Om 09.00 uur beginnen we aan de afsluitende 125 km.
Het wordt een saai stuk langs brede rijkswegen met de nodige lekke banden.
Een Friese deelnemer presteert het om 3 keer lek te rijden.
Hij is degene die de hele tocht (te) veel kopwerk gedaan heeft en beresterk leek te zijn.
De groep heeft geen geduld meer en fietst door. Onze Friese vriend willen Jos en ik echt niet achterlaten, dat doe je in deze omstandigheden niet !
Hij blijkt niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk finaal 'door het ijs te gaan' .
Als een hoopje ellende zit hij op zijn schitterende Cannondale van - tig duizend gulden.
Alle flair is eraf en we 'brengen' hem met een gangetje van amper 20 km per uur naar Ossendrecht.
We arriveren daar om 16.00 uur, en wie zit er in de kroeg ?
Onze andere Friese vriend met de korte wielerbroek : John Zeilmaker, deelnemer aan de Grenslandklassiekers.
Hij is later dan ons vertrokken en belandde op zaterdagmiddag in de kroeg in Gulpen.
Daar werd 'de nacht van Gulpen' gehouden en dat was toch wel reden genoeg om uitgebreid te eten met de nodige potten bier.
Op doorreis naar de Baraque Michel brak zijn nieuwe 9-vits ketting. Zijn kettingpons paste niet en hij liet zich door een passant naar Eupen brengen. Ook daar was de kroeg zijn heil....., totdat de bazin hem om 02.00 uur eruit gooide. Op zijn kousen door Eupen gedoold totdat op zondagochtend de eerste trein om 07.00 uur vertrok met als eindbestemming Essen (B).
Na 6 !! uur getreind te hebben hoefde hij de laatste 20 km. alleen nog maar steppend af te leggen om in de kroeg in Ossendrecht te belanden. Aldaar werd de ketting gerepareerd en kon hij naar Leeuwarden terugfietsen.
De 1000 km. vanuit Cuinchy op 10 11 12 en 13 juli . Gereden tijd 74.34 uur.
In 1995 bleek dat de voorbereiding met een 'duizender' ideaal was.
Het is de basis om verantwoord aan Parijs - Brest - Parijs te beginnen.
We zijn met welgeteld 6 deelnemers, hoewel.......
Bij de startplaats ga ik nog even water vullen en bij terugkomst vraag ik aan Jos: Waar is de rest ?
Die zijn al vertrokken was het antwoord. Wij starten op zaterdagochtend om 07.00 uur.
We mochten dus met zijn tweetjes aan duizend kilometer beginnen, wat een saamhorigheidsgevoel !
Globaal loopt de route vanaf Lille richting zuidwesten naar Mont St. Michel, landinwaarts noordoostelijk weer terug. Rustige wegen, uitgestrekte bossen en veel gesloten winkels....
Een nieuwe Michelinkaart samen met een routebeschrijving die 'van Franse slag' is, leidt ons door een magnifiek stuk Frankrijk.
De tocht is mooi en zwaar, de hoge temperatuur draagt daar nog aan bij.
Ik zie er niet uit met mijn Pantani hoofddoekje, maar praktisch is het wel.
Op zondagochtend om 04.00 uur, na 375 km. worden we door een nachtportier van het Ibishotel in Falaise binnengelaten.
We krijgen koffie en mogen op de bank in de lounge even uitrusten, heerlijk.
We fietsen door een verschrikkelijke hitte naar de Mont St. Michel waar we om 16.20 uur aankomen, het is eigenlijk geen fietsen, het is vooruitpersen, zwalken en drinken, drinken, drinken.
Het is 34 graden met een ferme bloedhete landwind. We hebben 512 km weggetrapt, meer dan de helft !
Om 17.30 uur beginnen we aan de inhaalrace om de achterstand in te halen.
De temperatuur zakt langzaam en het tempo loopt op.
De 'trein' begint te lopen. Uren achter elkaar 'kop over kop', we halen de achterstand in.
Net binnen de tijdslimiet arriveren we om middernacht in La Ferte Mace.
De enige dorpskroeg die open is, bezorgt ons een stempel, een kop soep en tien geïnteresseerde dronkelieden die hun longinhoud vol nicotine over ons uitbliezen. Echt een aparte ervaring.
Het slaapduiveltje krijgt Jos te pakken, prikt hem met zijn drietand op zijn koppie en Jos valt prompt met zijn hersens op het stuur. Een kwartiertje slapen, een kwartiertje wakker een echte randonneur!
We rijden richting Sees, een mooie weg van 45 km. door bossen........ niets dan bossen.
Berg op, berg af. Tijdens een lange afdaling rij ik voorop met een gangetje van 50/60 km/uur en zie vlak voor mij een ree de weg over steken. Van schrik vlogen mijn hartkleppen tegen mijn adamsappel. Ik heb toen echt even gebeden: God bespaar me een aanrijding met zo'n dier in deze middle of nowhere. Dan knijp je wel even in de remmen !
De maandag beginnen we lekker, totdat we erachter komen dat geen enkele bakker en winkel open gaat.
We zijn op het eind van de ochtend door onze voorraad eten en drinken heen.
We stellen Evreux als einddoel voor een langere pauze. We komen hier op maandagmiddag aan en wat blijkt: ook in deze stad is nagenoeg alles gesloten. Gelukkig ontdekken we een restaurant waar we lekker eten.
Van de pauze komt niet veel terecht, omdat de zorgen over het inkopen van de "nachtvoeding" groot zijn. Op een industrieterrein ontdekken we een Aldi die open is. Inkopen gedaan en verder.
Nog 250 km, het is maandagmiddag 16.00 uur en morgenvroeg om 10.00 uur moeten we binnen zijn.
Het is zaak om de moed erin te houden en alle bedreigingen de baas te blijven.
Bovendien: als we de limiet van 75 uur niet halen is dat ook geen ramp.
Veiligheid gaat boven alles. De wegen zijn best wel druk bezet, de concentratie minder door de vermoeidheid en het is snikheet, allemaal factoren die het uiterste eisen.
We vertellen niet veel, ieder is met zichzelf bezig en negatieve uitlatingen liggen, mij in ieder geval, voor in de mond. Als je daartoe overgaat is het hek van de dam. Je gaat tot in het overdrevene waarschuwen : links, rechts, auto achter, auto voor, etc. om geconcentreerd te blijven. Toch geniet ik van de omgeving.
De maandagavond zijn we extra tijd kwijt met zoeken naar de stempelplaats Forges les Eaux. We kunnen de kaart niet meer goed interpreteren, krijgen een kaart van een mevrouw mee waaraan we de weg vragen. Achteraf geredeneerd kan dat alleen aan de vermoeidheid gelegen hebben.
Om acht uur 's avonds hebben we nog 150 km te gaan in een tijdsbestek van 14 uur.
Peanuts zou je zeggen maar.......... Er is geen winkel, geen restaurant zelfs geen café open.
Het traject gaat door een dun bevolkt gebied. Bij ieder dorpje hoop je dat er iets open is waar we kunnen uitrusten en eten, maar helaas..... we zullen de nacht doormoeten met de Aldi boodschappen.
En ik weet dat die niet toereikend zijn. Dus op rantsoen, terwijl ik toe ben aan veel en lekker eten.
We zijn de route weer bijster en besluiten om 24.00 uur om een stuk de Route National richting Dullens te volgen. Met de dubbele verlichting aan en de reflecterende hesjes moeten we goed zichtbaar zijn voor het verkeer. Dit blijkt zo intensief te zijn dat we met maximale snelheid proberen dit hoofdstuk zo snel mogelijk af te ronden. Dit gaat zo 60 km. aan een stuk, de vrachtauto's scheuren rakelings aan ons voorbij. Regelmatig stoppen we om uit te rusten, dit is in een woord kl.....
In Dullens zoeken we uitgeput een portiek op en vallen in slaap. Nog altijd niets eetbaars te koop.
De laatste 50 km. is het slecht weer, mistig met hele fijne nevel: typerend voor onze gemoedstoestand.
Eten en drank is op, om 07.00 uur vallen we bij een bakkerij naar binnen en kopen ongeveer de hele voorraad versgebakken croissants op: HEERLIJK! Blikjes Cola kolken naar binnen. We worden weer een beetje mens.
Als we redelijk kunnen doorfietsen, halen we het toch nog om om 10.00 uur binnen te zijn.
Allebei zeggen we dat ons dat niets meer intereseert, uit het niet hoge maar wel konstante tempo blijkt dat we het toch willen halen. Uiteindelijk komen we met 25 minuten speling in Quinchy aan.
Verzwarende factoren :
- heel warm, voedselvoorziening vanaf zondagmiddag tot dinsdagmorgen gestoord omdat alles gesloten is.
- Irritatie rondom de start en achteraf voor het verkrijgen van de medaille: een organisatie die je niet als zodanig kunt betitelen.
Resumerend :
- een zware tocht, zoals verwacht, omdat de hele organisatie in eigen handen is.
- Prachtig landschap, we hebben alle kanten van Normandië doorkruist.
- Tot het uiterste getest op: " Keep it cool men ", hierdoor is het ons weer gelukt !
- met vertrouwen zien we Parijs tegemoet.
Parijs - Brest - Parijs 23, 24, 25 en 26 augustus. Gereden tijd 88.05 uur .
Met de ervaring van 1995 en de perfecte voorbereiding van dit jaar vertrek ik met een vakantiegevoel naar Parijs. We hebben in januari al hetzelfde hotel als in 1995 gereserveerd. De drukte op het indrukwekkende sportcentrum doet ons ook al minder. We weten waar we moeten zijn en wat we allemaal te doen hebben om morgen aan de start te mogen verschijnen. De fiets en papieren worden tot in het overdrevene gecontroleerd. Alles is in orde en we gaan naar het hotel.
Op maandagmorgen zien we de proloog langskomen. Er doen veel renners aan mee, wij niet. We applaudisseren voor de renners en gaan uitgebreid ontbijten. Jos is nog nooit in het paleis van Versailles geweest en daar willen we de maandag mee vullen. Helaas blijkt bij aankomst dat die tent iedere maandag gesloten is. We slenteren wat rond en rusten 's middags in een park uit. Om 18.00 uur wordt er gezamenlijk gegeten en dan op naar de start. We zwaaien de wedstrijdrijders uit om 20.00 uur. We zullen hen tegenkomen als wij 400 km gereden hebben, zij hebben er dan al 800 op zitten !!!!
Start om 22.00 uur : Heel veel publiek, meest gehoorde kreet: à Demain !!, het zal iets langer duren.
Eerste 300 km : Hoog tempo. Ivo uit Maastricht komt als een vuurpijl langs.
Later halen we hem in, hij heeft buikkrampen en ziet zijn ultieme fietsuitdaging voor dit jaar in duigen vallen.
Mijn grote tenen doen ontzettend zeer, zij zijn op de 1000 km gebroken door te enge, nieuwe, schoenen.
300 - 600 km : De aanloop naar Brest blijkt anders te zijn dan 4 jaar geleden.
Honderden deelnemers fietsen zich hier 'uit de koers', 60 km. langer dan gepland met veel extra hoogtemeters ! Psychologisch is dit zo zwaar dat ze het niet meer kunnen opbrengen om terug te fietsen. Voor Jos en mij geldt alleen: In Parijs afstempelen binnen 90 uur.
We bereiken Brest op woensdagmiddag 12.00 uur , 50 minuten later dan in 1995.
Het geeft toch een fijn gevoel: de helft zit erop, nu kunnen we gaan aftellen. Met Jos zijn slaap valt het best mee, zelf heb ik alleen last van mijn tenen.
600 - 900 km : Brest uitfietsen is een crime, het is alweer bloedheet en we
Onze Friese vriend treffen we weer achter een paar potten bier.
Het 'gejaagde' is er bij de meeste wel af.
Woendagavond eten we uitgebreid bij (natuurlijk) een Italiaan.
Donderdagmiddag bereiken we na 900 km Fougeres. Ik reserveer een douche, en neem de tijd om me te verzorgen. Schone kleren aan en stevig eten, kost allemaal veel tijd maar het geeft ons de kracht om aan de zwaarste nacht te beginnen.
900 - 1260 km : Slaap is de grootste vijand in het zware traject naar Mortagne au Perche. Het gaat constant bergop en ik spreek met Jos af dat ik doorfiets tot in Mortagne. Daar aangekomen blijkt Jos maar een kwartiertje langer nodig te hebben gehad. Het was het enige stuk dat we apart gefietst hebben.
De verzorgingsplaats in Mortagne is een waar slagveld. In een grote ruimte wordt gekookt, gebakken, gegrild, gedouched, getoiletteerd en massaal geslapen door honderden die 1120 km. gefietst hebben. Overal liggen ze, liefst met het gezicht onder de tafels zodat ze het minst last van de verlichting hebben. En op het einde van zo'n lange eettafel zit Claassens dan, bijna kokhalzend, naar zijn zoveelste bord macaroni te staren.
Toch is het me gelukt om het naar binnen te werken.
Deze eetgelegenheid zal nooit een Michelinster ontvangen ! Wat wil je met zo'n klandizie. Even geslapen en: OP NAAR PARIJS. Een probleem: we hebben erg veel slaap. Het schiet geen donder op, doorfietsen is te gevaarlijk. Ik slaap zittend op een tuinmuurtje met mijn hoofd tegen een betonnen lantaarnpaal, al hadden ze me op mijn kop gehangen, dan was ik nog in slaap gevallen. Het tempo zakt naar 20 km per uur, wetend dat het laatste stuk door het bos van Rambouillet zeer steil is, is het nu alleen consolideren.
We hebben de tijd en die gebruiken we ook. Na 88 uur en 5 minuten stempelen we af in Parijs.
Het is ons weer gelukt, op onze eigen manier.
Met ons tweetjes, 1260 km bergop, bergaf, steeds geconcentreerd en niet laten beïnvloeden door de gekte om ons heen.
We hadden ons eigen plan en dat bleek weer te functioneren. In 2003 hopen wij weer aan de start te staan!
Enkele cijfers over Parijs - Brest - Parijs :
Totaal | Nederlanders | |
starters | 3689 | 82 |
finishers | 2977 | 59 |
uitvallers | 712 | 23 |
aantal vrouwen | 240 | |
snelste deelnemer | 44.22 uur | 50.03 uur |
snelste vrouw | 53.11 uur | |
gemiddeld gereden tijd | 77.55 uur | |
hoogteverschil | 10.9 km. |
Enkele cijfers over Jos en Ben :
totaal gereden in 1999 | elk ongeveer 10.000 km |
Waarvan tijdens de randonneurstochten | 3760 km |
Totaal overbrugd hoogteverschil | 44 km |
Totaal in gewicht bijgekomen tijdens PBP, Bennie | 2 kg |
Aantal gebroken dikke tenen, Bennie | 2 |
Aantal gebroken frames, Jos | 1 |
Aantal versleten bandjes | ongeveer 10 |
Lekke banden tijdens rand. tochten | 8 |
Gebruikte poetslappen | ongeveer 10 mtr. |
Genuttigde liters Coca Cola | ongeveer 25 |
Genuttigde roomboter croissants | ongeveer 60 |
Genuttigde liters Yop yoghurt | ongeveer 20 |
Aantal keren gevloekt | valt best mee |
Aantal keren genoten v.h. landschap | ontelbaar |
Meeste spierpijn, voor Ben...(zonder Jos ) | 400 km "Oostende" |
Mooiste tocht | 1000 km "Normandië" |
Grootste prestatie | 1000 km "Normandië" |
Indrukwekkendste tocht |
natuurlijk Parijs Brest Parijs |
En hier hebben we de veelbesproken Jos (l) en Ben in volle inspanning tijdens Parijs-Brest-Parijs 1999
Zonnetje op het bolletje, het ultieme genieten ...
De medailles van de voorbereidingstochten 200, 300, 400 en 600 km :
De medaille van de 1000 km tocht en ...natuurlijk het fraai gestylde aandenken aan Parijs-Brest-Parijs 1999 :